ခ်ိန္းဆုိထားသည့္ေနရာေလးသို႔ စိုးေနာင္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ေစာျပီးေရာက္ခဲ့သည္။ သူသိပ္ခ်စ္သည့္ ႏွင္းေဖြး အတြက္၀ယ္လာေသာ လက္ေဆာင္ကေလးကိုပုိက္ရင္းႏွင့္။ သူေရာက္ေသာ္လဲ ႏွင္းေဖြးမေရာက္လာေသး။ အင္း ေစာပါေသးတယ္ေလ... ။ သူတို႔ခ်ိန္းထားသည္က မနက္ဆယ္နာရီေလ။ ခုမွ ကိုးနာရီေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ပဲရွိေသးတာ။
ဆယ္နာရီ....... ။
သူ ႏွင္းေဖြးလာရာလွမ္းဆီသို႔ ေငးၾကည့္ရင္းေမွ်ာ္ေနမိသည္။ အရိပ္ပင္မျမင္ရေသးပါ။
ဆယ္နာရီခြဲ ..... ။
သူ႔ရင္ေတြ စိုးရိမ္စိတ္ျဖစ္စျပဳလာေလျပီ။ ႏွင္းေဖြးကိုမေတြ႕ရေသး။ ႏွင္းေဖြးဘာျဖစ္လို႔ေနာက္က်ေနသည္မသိပါ။ ႏွင္းေဖြး အခ်ိန္ကုိေလးစားပါသည္။ တိက်သည္။ ဒီေန႔မွ ဘာလုိ႔ေနာက္က်ေနမွန္းမသိပါ။
ဆယ္နာရီ ေလးဆယ့္ငါး .... ။
သူ႔ရင္တစ္ခုလံုးမီးေတာင္ပမာ ပူေလာင္ေနျပီ။ ထိုင္ရမလုိ ထရမလုိႏွင္ သူ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ခ်င္ေနျပီ။ ႏွင္းေဖြး ခုေလာက္ေနာက္မက်ဖူးပဲ ဘာလုိ႔ ေရာက္မလာေသးတာလဲ... ။
သူ ႏွင္းေဖြး ဖုန္းကိုေခၚလုိက္သည္။
''တူ ... တူ...... တူ.....
တူ ..... တူ..... တူ..........''
ဖုန္းကိုင္မည့္သူမရွိ။ ႏွင္းေဖြးဘာလုပ္ေနတာလဲ...။ စိတ္ပူလြန္းလုိ႔ရူးေတာ့မယ္။
နွင္းေဖြးေရ.......။ ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲကြာ.... ။
သူ မ်က္၀န္းထက္မွာ မ်က္ရည္စ တုိ႔ ခိုတြဲလာစျပဳလာေလျပီ။ ထုိစဥ္ အျဖဴေရာင္၀တ္စံုေလးႏွင့္ တေရြ႕ေရြ႕လာေနေသာ အရိပ္တစ္ခု.. ။ သူ ထခုန္မိမတတ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။ ထုိအရိပ္ေလး သူ႔အနားေရာက္လာသည္ႏွင့္ သူ ရင္ထဲမွ ျမတ္ႏိုးမ၀စြာ တုိးတုိးေလး ေခၚမိသည္။
''ႏွင္း....''
''ဟင္....''
''ႏွင္း ေရာက္လာတယ္ေနာ္... ကုိ စိတ္ပူလုိက္ရတာ ႏွင္း ရယ္... ''
''ႏွင္း ေနာက္က်သြားတဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ ...''
''အင္း ရပါတယ္ ႏွင္းေရာက္လာျပီပဲ ... ''
''ကို ေရာက္ေနတာ ၾကာျပီလား ... ''
''အင္း ၾကာၿပီေလ... ''
''ေအာ္ .... ''
''ဒီမွာ ႏွင္းအတြက္ လက္ေဆာင္ ေရာ့.... ''
''ဘာလဲဟင္ ကုိ .. ''
''ဖြင့္ၾကည့္ေလ .... ''
အနီေရာင္ ဘူးကေလးကုိ လွပစြာထုပ္ထားသည္။ ႏွင္းက သူေပးသာ ဘူးေလးကုိ ယူကာ လက္ေခ်ာင္းလွလွေလးမ်ားနွင့္ ျဖည္းညွင္းစြာ ဖြင့္ၾကည့္သည္။
''ဟင္ .. လက္စြပ္ေလး ... ''
''အင္း ဟုတ္တယ္ေလ။ ႏွင္းကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းမလုိ႔ေလ... ''
''ကိုရယ္ ...... ''
ႏွင္း အသံေလးမ်ား တိုးလ်တိမ္၀င္သြားကာ ပါးျပင္ေပၚသို႔ မ်က္ရည္စမ်ား ေၾကြက်လာသည္။
''ဟာ... ႏွင္း မငိုနဲ႔ေလ။ ေပ်ာ္ရမွာမဟုတ္ဘူးလားလုိ႔ .. မငိုပါနဲ႔ တိတ္ တိတ္ ''
''ႏွင္း ၀မ္းသာလုိ႔ပါ ... ''
''ႏွင္း ရယ္ ၀မ္းသာတာမ်ား ငိုစရာလားလုိ႔ .. ႏွင္း ကိုယ္လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းတာကို လက္ခံမယ္မဟုတ္လား ''
''အင္း လက္ခံပါတယ္ ''
သူ ႏွင္းလက္သူၾကြယ္ေလးတြင္ လက္စြပ္ေလးကို စြပ္ေပးျပီးခ်စ္ျမတ္ႏိုးလြန္းစြာ ႏွင္း ကုိယ္ေလးကုိ ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲဖက္ထားမိသည္။ သူ နဲ႔ ႏွင္း ထာ၀ရမခဲြပဲ အတူေနရေတာ့မည္ကုိေတြးရင္း သူ႔ရင္ေတြ ခုန္ေနမိသည္။
''ႏွင္း ... ''
''ရွင္ ... ''
''ကို႔ ကို ခ်စ္လားဟင္ ... ''
''ခ်စ္ပါတယ္ ကုိရယ္ .. ႏွင္း အရမ္းခ်စ္ပါတယ္ ...''
''ကုိလဲ အရမ္းခ်စ္တယ္ ႏွင္းရယ္ .... ''
''ႏွင္း ယံုပါတယ္''
''ဒီေန႔ ဘာေန႔လဲ သိလား ''
''အင္း သိတာေပါ့ ကုိရဲ႕ ''
''ဟုတ္လား ေျပာျပပါအံုး .. ''
''ခ်စ္သူမ်ားေန႔ေလ ...''
''အင္း ဒီေန႔ကို သက္ေသထားျပီး ကို သစၥာဆုိမယ္ ''
''ဘယ္လုိဆုိမွာလဲ ''
''အင္း ကို ခ်စ္တဲ့ ႏွင္းနဲ႔ တစ္သက္လံုး ေအးအတူပူအမွ် ထာ၀ရၾကင္နာပါ့မယ္လုိ႔ေလ''
''ကိုရယ္ .....''
''ႏွင္း ကို႔နားမွာ အၿမဲေနမယ္မဟုတ္လား ''
''ေနမွာေပါ့ ကိုရဲ႕ ၊ႏွင္း နဲ႔ ကို ဘ၀ျခားခဲ့ေတာင္ ကုိ႔နားမွာ နွင္းလာေနအံုးမွာ ''
''ႏွင္းရာ.. ကိုတုိ႔ဘ၀ျခားမွာကို မေျပာပါနဲ႔လား .. ႏွင္း ဘာမွ မျဖစ္ရဘူးေလ ကိုလဲ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ... ''
''........... ''
''ႏွင္း ကိုေျပာတာကုိ ျပန္ေျပာေလ ... ''
''တကယ္လုိ႔ ကိုနဲ႔ ႏွင္း ဘ၀ျခားသြားျပီဆုိရင္ ကို႔ နားမွာ နွင္းေနခြင့္ရွိပါ့မလားဟင္ ..''
''ႏွင္း ဘာေတြေျပာေနတာလဲကြာ.. ''
''ႏွင္း ေမးတာကိုေျဖပါ ကုိရဲ႕ ''
''ေနခြင့္ရွိတာေပါ့ ဒီဘ၀တင္မကဘူး ဘ၀အဆက္ဆက္ ေနခြင့္ရွိတယ္ ေက်နပ္ျပီလား ''
''ဟုတ္.. ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုရယ္.. ႏွင္းေလ ကုိ႔ကိုအရမ္းခ်စ္တယ္သိလား ''
''တူတူပါပဲ .... ''
''ႏွင္း ျပန္ေတာ့မယ္ေလေနာ္ ကို ''
''အင္း ျပန္ေလ... ကိုလဲ ျပန္မယ္ ... ''
''ဟုတ္ ေကာင္းေကာင္းျပန္ေနာ္ ''
''ကို လုိက္ပုိ႔မယ္ေလ ႏွင္းကို ''
''ရပါတယ္ ႏွင္းဘာသာ ျပန္ပါ့မယ္ .. ကို ပဲ လမ္းမွာ ဂရုစိုက္ေနာ္ ...''
''အင္း ဒါဆုိလဲ ကို္ ဒီကေန ၾကည့္ေနမယ္ေနာ္ .. ႏွင္း အရိပ္ေလးေပ်ာက္သြားတဲ့ထိ''
''သေဘာတုိင္းပါေနာ္ .. ''
''ခ်စ္တယ္ ႏွင္းရယ္ ... ''
''ဟုတ္ ႏွင္းလဲ အရမ္းခ်စ္တယ္ ..မခြဲခ်င္ဘူး ကုိရယ္ ... ''
သူ ႏွင္း ပါးေလးကိုတစ္ခ်က္နမ္းကာ ရင္ခြင္ထဲမွ လႊတ္ေပးလိုက္သည္။
''ႏွင္း ျပန္ျပီေနာ္ ကို ''
''အင္း ''
သူ႔နားမွ ျဖည္းညွင္းစြာထျပီး တေရြ႕ေရြ႕ထြက္ခြာသြားေသာ ခ်စ္သူ႔ေက်ာျပင္ေလးကုိ မ်က္စိတဆံုးေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ႏွင္း အရိပ္ေလးေပ်ာက္သြားေတာ့မွ သူ ျပန္ရန္ ထိုင္ရာမွ ထလုိက္သည္။ ထုိစဥ္ သူ႔ဖုန္းျမည္လာေလသည္။
''တူ.... တူ... တူ..... တူ.... ''
''ဟဲလုိ... ''
''စိုးေနာင္လားဟင္ ''
''ဟုတ္ပါတယ္ ''
''ငု၀ါပါ စိုးေနာင္''
''ငု၀ါ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ''
''ဟင့္ ... စိုးေနာင္ .. နင္ ... ခု .... ႏွင္းပြင့္ အိမ္ကို လာခဲ့ ဟာ .... ''
''ဟာ.. ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဟ.. နင္ကလဲ ငိုသံေတြနဲ႔ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ''
''နင္ တကယ္မသိဘူးလား ဟင္ ''
''ငါက ဘာကိုသိရမွာလဲ ''
''ႏွင္း .... ႏွင္းပြင့္ မရွိေတာ့ဘူး စိုးေနာင္ရဲ႕ ... ''
''မရွိ ဘယ္သြားလုိ႔လဲ ..ခုမွ ငါနဲ႔ ေတြ႕ျပီး ျပန္သြားတာကုိ ... ''
''ဟင္ ... စိုးေနာင္ ႏွင္းပြင့့္ ဆံုးသြားျပီေလ.. ခုမနက္ဆယ္နာရီဆယ့္ငါးမိနစ္မွာ နင္ တကယ္မသိဘူးလား ... ''
''ဟားဟား နင္ ေနာက္စရာရွားလုိ႔ ငု၀ါရယ္...''
''ငါ တကယ္ေျပာေနတာ .. နင္မယံုရင္ခုလာခဲ့ ''
''နင္ေနာ္.... ငါ့ကို မစနဲ႔ ''
''ငါ ေနာက္ပါ့မလားဟ တကယ္မရွိေတာ့လုိ႔ မရွိဘူးေျပာတာ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကို ငါ ေသခိုင္းေစခ်င္မွာလား နင္ တုိ႔ အဲေလာက္ခ်စ္ၾကတာ.. ''
''နင္ တကယ္ေျပာေနတာလား စေနတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္ ...''
''စိုးေနာင္ရယ္ .... နင္ လာခဲ့ပါဟာ .. ငါ ဖုန္းခ်လုိက္ေတာ့မယ္ေနာ္ ..''
''အင္း ''
''နင္ လာျဖစ္ေအာင္ လာပါဟာ ... ''
သူ မယံုတစ္၀က္ ယံုတစ္၀က္ႏွင့္ အိမ္ျပန္ရႏိုး ႏွင္းပြင့္အိမ္ကို သြားရႏိုးျဖစ္ေနသည္။ မထူးပါဘူး ဆုိျပီး ႏွင္းပြင့္အိမ္ကို အရင္သြားလုိက္သည္။
ဟာ ..... လူေတြ အမ်ားၾကီးပါလား ။ ငု၀ါေျပာတာ တကယ္မ်ားလား။ သူ စိုးရိမ္စိတ္တုိ႔ ငယ္ထိကို ဒိတ္ခနဲ ေဆာင့္တက္လာသည္။ ေျခလွမ္းမ်ားကို သြက္သြက္လွမ္း လုိက္သည္။ ႏွင္းပြင့္အိမ္ေရွ႕ သို႔ေရာက္လွ်င္ အထဲမွ ငိုကာ ေခၚလုိက္ေသာ နာမည္ေၾကာင့္ သူ ျခံေရွ႕မွာပင္ ေက်ာက္ရုပ္ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။
''နွင္းပြင့္ေရ.. သမီးေလး ...''
''သမီးေရ.. အေမ့ကိုထားခဲ့ၿပီလား ... ''
သူ ေနရာမွာပင္ မည္မွ်ၾကာေအာင္ ရပ္ေနမိသည္မသိ။ ငု၀ါလာဆြဲမွပင္ သတိရေတာ့သည္။
''စိုးေနာင္ ... အထဲ၀င္ေလ .. ''
''မ၀င္ေတာ့ပါဘူး ငါ ျပန္ေတာ့မယ္ .. ''
''ဟင္ ... ႏွင္းပြင့္ကို မၾကည့္ေတာ့ဘူးလား ''
''ငါ ... ''
''စိုးေနာင္ရယ္ ...''
''ငါ မၾကည့္ရက္ဘူးဟာ ... သူမရွိေတာ့ဘူး ဆုိတာကို ငါ မယံုၾကည္ႏုိင္ေသးဘူး .. ငါ့နားမွာ သူရွိေနတယ္ ''
''ငါ နားလည္ပါတယ္ဟာ ... နင္ ဘယ္ေလာက္ထိ ေၾကကြဲေနမယ္ ခံစားေနရမယ္ဆုိတာ ... ''
''ငါ ျပန္ေတာ့မယ္ ... ''
သူ ျပန္ဖို႔ေျခလွမ္းလုိက္ေသာ္လဲ မရ။ ေျခလွမ္းမ်ားက လႈပ္ရွားလုိ႔မရခဲ့ပါ။ သူ အံၾကိတ္ကာ မငိုဘူးလုိ႔ အားတင္းထားေပမယ့္ ထုိ အားတင္းမႈမ်ား မၾကာခင္ အားလံုးေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။
''သား ... သမီးေလးကုိ လာၾကည့္ပါအံုးကြယ္ ... သမီးေလးကုိ ေနရာက ဆြဲဖယ္လုိ႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ... ''
သူ ႏွင္းပြင့္အေမ အသံေၾကာင့္ အိမ္ေပၚသို႔တက္လုိက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ႏွင္းပြင့္အခန္းထဲ ...
ပန္းႏုေရာင္အိပ္ရာကတၱီပါမ်ားႏွင့္ စံပယ္ပန္းျဖဴျဖဴေလးမ်ား စီထားေသာကုတင္မ်ားက သူ႔ရင္ကို အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ကုတင္ထက္တြင္ ျငိမ္သက္စြာ အသက္မဲ့ေနတဲ့ ဂါ၀န္ျဖဴျဖဴေလးႏွင့္ သူ သိပ္ခ်စ္ရသည့္ ႏွင္းေဖြး ။
အသက္မဲ့ေနေသာခ်စ္သူ ကိုယ္ေလးကုိ သူ ယုယစြာေပြ႕ခ်ီျပီး ေခါင္းတလားထဲသို႔ ညင္သာစြာထည့္ေပးလုိက္သည္။
'' ကို႔ ကို မခြဲဘူးဆုိတဲ့ ႏွင္းရယ္ .... သြားႏွင့္ေလအံုးေတာ့ ...
ဘ၀ျခားေနရက္နဲ႔ ကို႔ ဆီေရာက္ေအာင္လာခဲ့ရေလသလား ...
ကို ရင္ေတြ တစ္စစီျဖစ္ေနခဲ့ျပီ ခ်စ္သူရယ္ ...
ကို္႔ ရင္ထဲမွာ ႏွင္းတစ္ေယာက္ကိုပဲထာ၀ရျမတ္ႏုိးစြာနဲ႔ ကို္ယ္ သိမ္းဆည္းထားတယ္လုိ႔ ေနာက္ဆံုး ေျပာခဲ့ပါတယ္.. ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္ ခ်စ္ရယ္ ... ''
သူ ေခါင္းတလားထဲထည့္ျပီးသည္ႏွင့္ အျပင္သို႔ထြက္လာခ့ဲသည္။ သူအိမ္ျပန္ရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ မ်က္ရည္စမ္းတုိ႔ လမ္းခင္းထားေလျပီ။
'' ဘ၀ျခားရင္ေတာင္ ကို႔နားမွာ ေနခြင့္ရွိပါ့မလားလုိ႔ ေမးခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူကုိ ကုိယ့္ဘ၀နားက ထပ္မခြဲသြားပါနဲ႔လို႔ ေအာ္ဟစ္ေနမိရင္း ..... ''
လြမ္းဆုေလး
0 (လြမ္းဆုေလး) :
Post a Comment